عمده ترین عامل در پیدایش روانشناسی دین،موفقیت های بزرگی بود که علوم طبیعی در قرن 18 میلادی به دست آورد. مهمترین افراد شاخص رواتشناسی دین عبارتند از : گالتون، هال ، استارباک، لوبا، جرج کو،ویلیام جیمز و جیمز پرت
ویلیام جیمز: شناخته شده ترین روانشناس در گرایش توصیفی به دین است. وی در آغاز کتاب انواع تجربه دینی که یکی از بزرگترین آثار کلاسیک در زمینه روانشناسی دین است ، بر ضد ماتریالیسم پزشکی اعلام موضع می کند و آن را نمی پذیرد. به اعتقاد وی ارزیابی نهایی یک عقیده یا تجربه را فقط در سایه ی ثمر بخشی نه در زندگی فرد می توان انجام داد. او به جای نمونه گیری گسترده ، از موارد نسبتا نادر به عنوان آزمودنی های اولیه خود بهره می گرفت و از توانایی تشخیص و بصیرت استثنایی خود استفاده می کرد. کتاب انواع تجربه دینی به عنوان مهمترین کتاب در زمینه روانشناسی دین شناخته می شود.
گالتون: نخستین مطالعات علمی در زمینه روانشناسی دین را فرانسیس گالتون انجام داده است. وی بنیانگذار روانشناسی تفاوت های فردی است. وی نخستین کسی بود که از روش های آماری همبستگی در این زمینه استفاده گرد. مهمترین پژوهش وی ، تحقیق در مورد کارایی عینی دعا و نیایش است. از نظر گالتون تردیدی وجود نداشت که دعا و نیایش ، دارای آثار مثبت باطنی است.
جیمز پرت: تاثیر برانگیزاننده ویلیام جیمز بر آثار وی ، قابل تشخیص بوده و در سال 1905 پایان نامه دکتری خود را زیر نظر وی به اتمام رساند. عمده ترین اثر پرت در زمینه روانشناس دین ، کتاب آگاهی دینی بوده که مطالعه ای صرفا توصیفی از مجموعه ای از جلوه های دینی است. پرت در تاریخ ادیان به خصوص ادیان هند و بودایی صاحب نظر است.